Modrzewiowy kościół jest najstarszą budowlą w Tomaszowie Lubelskim oraz jednym z nielicznych zabytków tego typu zachowaną w Polsce który został wzniesiony przez Ordynata Tomasza Zamojskiego. Pierwszym proboszczem świątyni był k. Stefanides Melchior, profesor Akademii Zamojskiej.

St. ogn. w stanie spoczynku Mieczysław Mruk s. Pawła urodzony 15.03.1931 w Rudzie Wołoskiej gromada Majdan Górny powiat – Tomaszów Lubelski. Po ukończeniu szkoły podstawowej uczył się kowalstwa. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej zatrudniony w PKS Tomaszów Lubelski. Do pożarnictwa przeniósł się za porozumieniem stron dnia 15.01.1959 r. na stanowisko kierowca posterunku zawodowego przy OSP Tomaszów Lubelski. Zgodnie z wyszkoleniem pracował na wszystkich szczeblach będąc również mechanikiem powiatowym.

 „Po wielu latach od tego wydarzenia strażak i świadek tego pożaru p. Mieczysław Mruk przekaże następujące świadectwo: „Z nieżyjącym już panem Aleksandrem Wojtowiczem pełnił swój dyżur na stanowisku pracy 7 października 1968 r. Dzień ten był, a raczej noc jakaś niezwykła.

Jakiś głos podpowiadał im, że za chwilę ma się coś wydarzyć. Około godziny 23²⁰ rozległ się przeraźliwy dźwięk telefonu. Podnosząc słuchawkę, słyszał rozpaczliwy głos pana Bolesława Stadnickiego — sąsiada, który mieszkał naprzeciwko kościoła. Krzyczał krotko: ,Kościół się pali".

 Reakcja strażaków była natychmiastowa; w samochód i pod kościół. Towarzyszące tej sytuacji nerwy i przerażenie sprawiły, że panowie wjeżdżając samochodem przez bramę pod kościół nic nie odczuli, że o coś zaczepili. Kiedy byli już na miejscu, widok jaki ujrzeli, przeszedł ich najgorsze oczekiwania.

Ogień o szerokości 4 metrów rozprzestrzeniał się od dołu do góry. Wiekowy stan kościoła powodował łatwopalność drewna,
a w konsekwencji coraz większa przestrzeń była pochłaniana przez ogień. Ogień był tak wielki, że było jasno jak w dzień.

Strażacy szybko wzięli się do ratowania kościoła. Pan Mieczysław mówił do pana Aleksandra: „Tu tylko pomoże drabina". Wtedy na chwiejącą się i bez podparć 6 metrową drabinę zdjęto
z samochodu. Z narażeniem życia wszedł na sprawioną drabinę p. Aleksander z wężem i prądownicą zaś p. Mieczysław podawał wodę. W akcji gaszenia kościoła brali czynny udział: ksiądz Dziekan Wrzołek, ksiądz Wójtowicz, siostra zakonna i pan Bolesław Stadnicki.

Doświadczenie i wiedza strażaków pozwoliła na podejmowanie odpowiednich decyzji. Wodą lano po ścianie od góry do dołu, co sprawiało, że ogień sięgający już dachu był tłumiony tylko w połowie, bo nie można było sięgnąć wyżej, jakby spływał do dołu.

Opatrzność Boża i opieka Matki Najświętszej sprawiła, że ogień nie spowodował zapalenia się brusów. Gdyby do tego doszło nie byłoby ratunku dla kościoła. Dzięki temu ogień został niemal momentalnie ugaszony i wokół zrobiło się ciemno.

Po zakończonej akcji i po spakowaniu sprzętu dzielni strażacy próbowali wyjechać przez bramę, którą wjeżdżali do gaszenia pożaru. Okazało się jednak, że samochód nie może się zmieścić. Strażacy sami mówili, że mają tutaj do czynienia z kolejnym cudem, gdyż przez bramę, przez którą niemożliwy był wjazd tak dużym autem, wjechał on z dużą łatwością, ale z wyjazdem był już większy problem. Jeszcze przód auta jakoś się mieścił, ale tył zaczepiał. W konsekwencji spowodowało to połamanie błotników i włazu na górę samochodu.

Ksiądz Dziekan Wrzołek przygotował pieniądze na remont

samochodu. Jednak strażacy nie przyjęli tych pie­niędzy, wiedząc, że był jeszcze KTOŚ kto pomagał im w walce z żywiołem"

Artykuł oparty na wspomnieniach uczestnika wydarzeń zawartych w książce „Parafia Rzymsko-katolicka pw. Zwiastowania NMP w Tomaszowie Lubelskim” Ks. Zygmunta Jagiełło , wydana 2008 r.

Materiały zgromadzone zostały : Janusza Świrkowskiego, Krzysztofa Mruka (syna Mieczysława).